Ludwik Zamenhof twórca esperanta

Ludwik Łazarz Zamenhof urodził się 15 grudnia 1859 roku w rodzinie żydowskiej w Białymstoku, wtedy pozostającym na terytorium Imperium Rosyjskiego, przy ulicy Zielonej 6. Jego rodzicami byli Rozalia i Marek . W domu mówiono w jidysz, a drugim językiem był rosyjski lub polski. Dzieciństwo małego Ludwika upłynęło w środowisku wielonarodowościowej społeczności Białegostoku, złożonej głównie z Żydów, Polaków, Rosjan i Niemców. Mając 10 lat, napisał dramat "Wieża Babel, czyli tragedia białostocka w pięciu aktach"; uważał bowiem, że główną przyczyną nieporozumień i sporów między ludźmi jest bariera językowa. Jeden, wspólny język miał być jej rozwiązaniem. Już w czasie nauki w gimnazjum w Warszawie Zamenhof stworzył pierwszą, prymitywną wersję swojego języka - "Lingwe Uniwersala" (1878). W latach (1879-1881) studiował medycynę w Moskwie, a potem w Warszawie (1881-1885). Specjalizował się w okulistyce w Wiedniu (1886).

gimnazjalista (1875)

student (1879)

lekarz (1887)

Zamenhof po ukończeniu studiów pracował jako okulista w Warszawie, jednak jego pasją pozostawały języki. W roku 1885 ukończył projekt języka międzynarodowego. 26 lipca 1887 roku ukazała się rosyjskojęzyczna książka "Język międzynarodowy." Przedmowa i podręcznik kompletny, pod pseudonimem Doktoro Esperanto, oznaczającym "mającego nadzieję doktora". Słowo to przyjęło się z czasem jako nazwa samego języka. W tym samym roku podręcznik wydano po polsku, francusku, niemiecku i angielsku. Wkrótce po wydaniu podręcznika, ze świata zaczęły docierać sygnały o ogromnej prostocie i użyteczności języka. Projekt Zamenhofa zdobywać zaczął coraz większą popularność. Zaczęły powstawać pierwsze kluby esperanckie. Zainicjowany przez Ludwika Zamenhofa ruch esperancki szybko rozprzestrzeniał się na świecie, a jego twórca zrzekł się wszelkich należnych mu praw, oddając esperanto na użytek całej ludzkości.

W roku 1905 we francuskim mieście Boulogne-sur-Mermiał miejsce pierwszy Światowy Kongres Esperanta, gdzie podpisano deklarację dotyczącą esperantyzmu, podkrelśaną przez Zamenhofa w kolejnych przemowach inaugurujących Kongresy.
W drodze przez Paryż odznaczono Zamenhofa Orderem Legii Honorowej oraz podświetlono na jego cześć wieżę Eiffla.

Cytat z przemówienia Ludwika Zamenhofa w czasie kongresu w Boulogne -sur -Mer:
"Miejmy świadomość całej wagi dzisiejszego dnia, bo dzisiaj w gościnnych murach Bulonii nad Morzem spotkali się nie Francuzi z Anglikami, nie Rosjanie z Polakami, lecz ludzie z ludźmi ."

Wiosną 1905 roku Zamenhof pisze "Fundamento de Esperanto" i tego samego roku w artykule Deklaracji Bulońskiej na pierwszym kongresie w Boulogne -sur -Mer książka ta przyjęta zostaje jako oficjalny fundament . Fundamento składa się z czterech części: przedmowy, gramatyki , zbioru ćwiczeń i uniwersalnego słownika. Istotnym ustaleniem Fundamento jest stwierdzenie o nienaruszalności fundamentów, których nikt nie ma prawa od tej pory zmienić.

Kolejne światowe kongresy umacniają i rozpowszechniają język esperanto na całym świecie, a jego twórca był nominowany do Nagrody Nobla.
W 1908 roku powstał Światowy Zwąizek Esperanta (Universala Esperanto Asocio), cztery lata później obywa się Światowy Kongres Esperanta w Krakowie.
Niestety, wybuch I wojny światowej przerywa podróż rodziny Zamenhofów na Światowy Kongres, który miał się odbyć w Paryżu.

Zamenhof w pracy (Warszawa)

Ludwik z żoną Klarą

Ludwik Zamenhof zmarł 14 kwietnia1917 roku. Został pochowany 16 kwietnia na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.

Ludwik Zamenhof zostawił bogatą spuściznę piśmienniczą, w skład której wchodzą poematy, przemówienia i artykuły, a także liczne tłumaczenia na esperanto dzieł Szekspira, Goethego, Heinego, Moliera, Gogola, Andersena oraz przekład Starego Testamentu.

początek